Architektura

Architektura kościoła Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu

Kościół Matki Boskiej Bolesnej jest w stylu neoromańskim. Zbudowany został z solidnej cegły, a zwieńczony ażurową wieżą stanowiącą charakterystyczny i symboliczny punkt dzielnicy. Rozwiązanie konstrukcyjne szczytu wieży wzbudzało wiele emocji i polemik. Istniały propozycje, aby była ona żebrowana i kryta dachówką, lecz ostatecznie zwyciężyła koncepcja zwieńczenia jej ażurowym stalowym hełmem wykonanym w Zakładach H. Cegielskiego.

W kościele na uwagę zasługują:

- ołtarz główny z piaskowca pińczowskiego, kuty, wykonany przez wrocławską firmę Künzel & Hiller,

- figura Matki Boskiej Bolesnej, kopia Piety Michała Anioła z Bazyliki św. Piotra w Rzymie, wykonana z marmuru diamentowego, sprowadzona z Włoch przez firmę Szpetkowski z Poznania,

- ołtarz boczny św. Józefa, ufundowany przez rodzinę Schneiderów, a wykonany przez poznańskiego rzeźbiarza Piotra Gimzickiego,  ołtarz boczny św. Łazarza, ufundowany przez rodzinę Kayserów, a wykonany przez firmę Szpetkowski z Poznania,

- ołtarze św. Antoniego i św. Kazimierza, wykonane przez Piotra Gimzickiego,

- ambona z piaskowca pińczowskiego, kuta, dostarczona przez wrocławską firmę Künzel & Hiller,

- obraz olejny Adoracja Najświętszego Serca Pana Jezusa w lewej nawie, sygnowany: P. Gardzielewski, na którym postać Chrystusa otaczają przedstawiciele różnych stanów,

- droga krzyżowa, zakupiona w firmie Pankau, a sfinansowana ze składek parafian,

- organy, sprowadzone z firmy E.F. Walker w Ludwigsburgu (Wirtembergia),

- zegar wieżowy, który posiada cztery tarcze zewnętrzne o średnicy 1,5 m, dar pana Piechowiaka,

- trzy dzwony na wieży z firmy Schilling z Apoldy (Turyngia), zarekwirowane w czasie l wojny światowej, dwa nowe dzwony ufundowane przez panią Suwalską.

W 1928 roku na placu przy kościele wzniesiono grotę Matki Bożej z Lourdes. Wykonano ją z kamienia skalnego na planie półkola. W 1938 roku ks. proboszcz Józef Gorgolewski rozpoczął budowę Domu Katolickiego jako ośrodka kulturalno-oświatowego dla dzielnicy. Niestety, okupacja hitlerowska uniemożliwiła ukończenie dzieła. Do jego kontynuacji wezwał wiernych ks. proboszcz Marian Frankiewicz już w 1946 roku. On też utworzył na parterze domu Kaplicę Chrystusa Nauczyciela. Latem 2004 roku wykonano w kościele ogrzewanie podłogowe oraz wymieniono zniszczoną posadzkę. W tym samym roku pojawiła się konieczność natychmiastowej naprawy skorodowanego metalowego hełmu wieży wraz z jej górnym korpusem, gdyż groziłaby katastrofa budowlana. W czerwcu 2005 roku ażurowy hełm wyremontowany w Zakładach H. Cegielskiego powrócił na swoje miejsce, a górna i środkowa część wieży została starannie odrestaurowana. W sierpniu 2005 roku kościół wymalowano. Przy okazji odsłonięto fragment dawnej polichromii – zamalowanej w okresie powojennym. W okresie przedwojennym polichromia zdobiła całe wnętrze świątyni. W kolejnych latach odnowiono ołtarze, witraże i całe wnętrze kościoła, a także otoczenie (ogrodzenie i Dom Katolicki).